Het dagboek (2012)

Ofwel: testen, ontstoren en sakkeren ...

Geen enkel project verloopt vlekkeloos: hier is mijn "dagboek" van mislukkingen, opnieuw proberen, ... Kortom: de tegenslagen en hoe ik er mee omging.
Dit is en blijft een wezenlijk onderdeel van de bouw van "Marche-en-Bières", een deel dat ik de lezer van deze website niet wil ontzeggen. Wie weet is het ook leerrijk voor U: al is het maar als troost voor de problemen die je zelf ontmoet tijdens de bouw van je eigen project:

januari '12: Op het einde van de tiende maand van dit nieuwe jaar moet het minibaantje waar ik aan werk klaar zijn Mijn optimistische tijds-schattingen zijn intussen misschien spreekwoordelijk... Toch heb ik in het begin van dit jaar best wat vooruitgang geboekt: het seriewerk aan de botsauto's vordert gestaag. Enkele vrije dagen na de jaarwisseling lieten me toe om de schuivende bodemlagen, maar ook de carroserie-kappen 15 keer te maken. Elk karretje bestaat uit ongeveer 70 onderdelen, en in het begin van deze maand zt ik nét over de helft, op het einde van de maand moeten er voor elk karretje nog 9 onderdelen gemaakt, en in totaal 23 gemonteerd worden. Op het einde van de maand heb ik niet veel meer kunnen doen (lees maar verder...) behalve een hulpmiddeltje maken om de gewichtjes van de kleine GSM-motortjes te verwijderen.
Het was maar goed dat ik me in het begin van deze maand niet teveel modelbouw-voornemens had gemaakt. De tweede helft was immers erg druk bezet, en niet alleen door mijn werk. Op de 28ste heb ik - zoals men dat noemt - Abraham ontmoet. De twee vrije dagen ervoor werden ingenomen door een verrassingstripje naar Amsterdam, en rond die tijd waren er ook enkele toffe feestjes, héél discreet georganiseerd door mijn familie en de collega's op het werk. Mijn vijftigste verjaardag zal ik niet licht vergeten...
Hoe dan ook heb ik in het begin van dit jaar nog iets meer dan tien maanden om deze attractie af te werken, maar ook om de rups, spiegeltent, parktrein en het park zelf wat bij te werken, maar ook en vooral de rollercoaster af te bouwen, én nogal wat kleinere (niet-noodzakelijk-bewegende) kermisattracties te bouwen én een hoop bezoekers te schilderen en te plaatsen. Stiekem hoop ik nog tijd te hebben om een andere bewegende kraam te maken (ideeën genoeg...), maar het kermisgeluid moet ook nog klinken...

Een bataljon onderdelen ....

februari '12: Ook de eerste helft van februari is vooral gevuld door werkdagen, waardoor er weinig modelbouwtijd restte. Niettemin zitten er nu in alle botsauto's de eerste tandwieltjes. De motortjes kon ik daarna plaatsen, maar daarbij ontstond een probleem: Ik had weliswaar heel wat motortjes uit oude GSM's, maar niet genoeg met de juiste (kliene) afmetingen. Opnieuw mijn kennissenkring activeren, en dan "op hoop van zegen" genoeg kleine motortjes vinden leek me geen optie. Daarom heb ik maar, na een zoektocht op het internet, nieuwe motortjes besteld. Iets na half februari zijn die aangekomen, en dan had ik nog 9 vrije dagen beschikbaar. Dat leken in elk geval goede vooruitzichten.
Tijdens de eerste "reeks" vrije dagen hoopte ik om toch al één rijdende botsauto te hebben, en probeerde daarom een eerste karretje uit de reeks af te bouwen. Ik kwam enkele nieuwe struikelblokken tegen, waar oplossingen voor gezocht werden. Vooral de kantelmechaniek van het voorwielstel moest beter: Het effect van de beweging die door een botsing wordt veroorzaakt (één millimeter) moest versterkt en gestabiliseerd worden. Het was in elk geval goed om die mechaniek te trachten bouwen - zo leerde ik weer wat voor de volgende bakjes..
In de tussentijd - soms om wat af te koelen van de ontgoochelingen - heb ik alvast de carrosserieën van de karretjes geverfd. Een overzichtsfoto op het "speelveld" toont dat 15 rijdende exemplaren waarschijnlijk wat weinig bewegingsruimte zullen hebben. Rechtsboven op de foto zie je 3 geparkeerde exemplaren - de eerste drie niet-werkende prototypes. Stel dat er nog enkele karretjes niet-rijdend eindigen is dat geen ramp. Minstens tien werkende modellen zou ik echter wél willen halen...
Voor één van de tandwielsets heb ik asjes nodig van 0.6 mm. Staaldraad van die dikte blijkt zeer moeilijk te vinden. Van 0.1 tot 0.5 kan men elke tussenstap kopen, en dan springen de handelaars in één klap naar 0.8 en 1.0 ... Om die nét iets dikkere draad te hebben moest ik mijn toevlucht nemen tot de galvanotechniek. Die had ik graag uitgelegd in Modelspoormagazine, maar de redactie wou liever een voorbeeld dat wat dichter aansluit bij model(spoor)bouw. Op het einde van de maand heb ik in Engeland alsnog de staaldraad van 0.6 gevonden, net als een metalen figuurtje dat ik als standbeeld zou kunnen galvaniseren. Dat wordt iets voor begin maart. Een stevige griepaanval zorgde er voor dat ik op het einde van de maand vrijwel buiten dienst was. Met tranende ogen en hoge koorts door een vergrootglas met pincetjes werken lukt immers niet...
Met nog acht maanden te gaan voor de expo begint het toch wat te kriebelen: Ik heb nog minstens een maand nodig voor de botsauto's, nog minstens drie om de rollercoaster af te bouwen, nog eens minstens een maand voor herstellingen en afwerking van wat er al staat, nog eens twee maanden voor kleinere, niet-bewegende attracties en nog minstens een maand voor allerlei afwerking en het plaatsen van figuurtjes. Een vijfde grote, bewegende attractie zit er waarschijnlijk niet meer in.

maart '12: De vooruitzichten voor deze maand zijn prima: veel vrije dagen, geen bijzondere plannen, dus normaalgesproken veel modelbouwtijd. Nog wat herstellend van een stevige griepaanval besloot ik in het begin van de maand geen te extreem vergrootglas-werk te doen. Bovendien moest ik toen nog wachten op enkele onderdelen, die trouwens moeite hadden om vanuit Engeland naar Mortsel te geraken...
De overkapping voor de botsauto-kraam maken, leek daarom een goede keuze. Er was in elk geval wat extra verlichting nodig in de kraam, een randje met smd-ledjes was dan ook nodig. Een lattenwerk voor het tentzeil en een kleurige buitenrand was vrij snel gebouwd. Het kraam heeft ook een naam gekregen, en die wordt op zijn beurt ook verlicht met piepkliene smd's. Op de foto zie je dat er nog wat afwerking en een lichte verwering nodig is. Tijdens de droogtijden ging ik door met het plaatsen van de tandwielen in de autootjes. Ik blijf met dit seriewerk bezig, en hoop stiekem om deze maand minstens één goed rijdend karretje te maken Eén bakje alvast afbouwen, en dus vooruit lopen op de seriebouw doe ik bewust niet, ook al wil ik zo graag een goed rijdend karretje zien. Door het (klein-)seriebouwen heb je immers het voordeel dat je de tussenstappen beter uitvoert: Het juiste gereedschap bij de hand hebt (en de rest uit de weg), en dat je kan leren vanuit de problemen die zich met die specifieke bouwstap voordoen (en die zijn, er telkens weer). Op het einde van de maand geraken de botsauto's eindelijk stilaan afgebouwd. De laatste zelfgemaakte onderdeeltjes zitten er in, en nu is het nog een kwestie van kleine afregelingen, reinigen, oliën en tenslotte de karretjes uittesten. Dan moeten er nog figuurtjes in de autootjes (nog op maat te snijden en te verven). De elektronische sturing voor de kraam zal ook iets voor volgende maand worden.
Begin maart was er in het Utrechtse spoorwegmuseum een knappe expo: Ontraxs. Hoewel ik er op zaterdag mee de stand van Modelspoormagazine verzorgde, heb ik toch ook wat foto's kunnen maken. Over het tijdschrift gesproken: voor het artikel over de galvanotechniek heb ik een onderwerp gevonden dat wat dichter bij de modale modelbouwer zit: Een standbeeld uit echt koper. Oorspronkelijk was het een witmetalen figuurtje op schaal 1/50ste, en nu is het elektro-chemisch met een koperlaagje bedekt. Een sokkel en wat figuurtjes op de echt gebruikte schaal (1/87) geven een mooi eindresultaat.

april '12: Enkele testritten met de botsauto's waren helaas ontgoochelend. Zoals dit korte filmpje toont, zijn er twee problemen: Het eerste is niet al te lastig op te lossen: onvoldoende elektrisch contact met de bodemplaat. Een contactreiniger helpt goed, al vraag ik me wat af hoe vaak ik die "in bedrijf" zal moeten gebruiken. Het tweede probleem is ingrijpender: Het voorwiel heeft te weinig grip op de (gladde) metalen ondergrond. De ondergrond opruwen met grof schuurpapier is een optie, maar zal ervoor zorgen dat het elektrische contact misschien verslecht. De huidige bandjes zijn gemaakt van krimpkous, en dat is duidelijk te hard en te glad. Die ruwer maken zou grip kunnen verbeteren, maar eigenlijk is het materiaal zelf niet zacht genoeg. Een zachter rubber, zoals siliconen, leek een alternatief....
Dit wil zeggen dat de voorwielstelletjes van de 14 "kandidaat-rijdende" botsautootjes terug gedemonteerd, en alle 28 wieltjes opnieuw bewerkt moesten worden: Krimpkous er af, dieper sleufje er in, siliconen er op. Die siliconen aanbrengen is een tweede probleem: ter plaatse gieten is niet eenvoudig, eerst in een malletje ook niet, maar dat tweede was wel de beste methode. Maar... silicone leek dan weer te zacht: Omdat het ingedrukt wordt maakt het meer oppervlak en wrijving, maar het drukte zo ver in dat ook het tegengesteld draaiende wieltje de bodem raakte. Resultaat: het karretje reed nog voor geen meter. Onnodig te zeggen dat ik me niet gelukkig voelde op dat moment. Maanden energie, tijd en geld in een project dat maar nét niet wil lukken, maar tegelijk ook het idee dat het wel kan, en ik dicht bij een goede oplossing was... en eind april heb ik nog 6 maanden om heel het project klaar te krijgen voor de expo in Mechelen
Midden april bleek er vooral een andere oorzaak te zijn voor het niet-rijden: De stroomafnemers drukten te sterk tegen het net, bovenaan de attractie. Hoewel ik die eerder al vervangen had door flinterdunne veerdraadjes, bleken ook die nog te krachtig. Door ze wat rond te wikkelen, en zo de veer te verlengen en de kracht te verminderen ging het autootje ineens wel rijden. Nog wat moeizaam soms, maar toch was ik erg blij dat ik beweging kon filmen.
Nu ja, er waren ook goede momenten: Zo heb ik mijn parkbaantje terug aan de praat gekregen. Door temperatuur- en krimpverschilen was het spoor gaan slingeren, en de aandrijving vastgelopen. Ik had me voorgenomen om op elk "diepe-zucht-moment" me zinvol bezig te houden met de andere nog-net-niet-werkende attracties op mijn minibaantje. De enige uitzondering hierop is de railway, want dat ding - waar ik ook nog enkele maanden aan moet werken - neemt bij de bouw heel mijn werkblad in beslag, en daaraan werken kan dus niet even-gauw-tussendoor.
mei '12: Begin mei heb ik met het vrouwje 10 dagen vakantie in Schotland gehouden. Prachtig land, met vooral veel "lege" natuur, maar ik heb toch ook wat leuke spoorse foto's kunnen nemen. Na deze vakantie de spoorwegmodelbouw terug opnemen bleek echter een serieuze tegenvaller.
Het botsautootje, dat eind vorige maand nog vlot achteruit reed, weigerde alle dienst. Een slechte stroomafname was de eerste belangrijke oorzaak, waarbij vooral de rijvloer nogal wat schoonmaakwerk nodig had. Ondanks dat weigerde het karretje nog vlot te bollen. Na nogal wat voorzichtig plooiwerk, bleek de oorzaak ergens anders te liggen dan ik eerst dacht: Het grote (nou ja, 8 mm) tandwiel was losgekomen van zijn asje. Voor ik dat in de gaten kreeg, had ik al enkele keren het voorwielstel in en uit elkaar gehaald, waardoor alles al heel wat minder solide was geworden...
Om een lang verhaal kort te maken: ook dit botsautootje heb ik half mei tot "vierde prototype" verklaard. Het zal een mooie, zichtbare plaats krijgen op het minibaantje ... naast de botsautokraam. Ik heb intussen toch heel wat bijgeleerd, en heb nog 13 bijna-klaar-karretjes liggen. Hopelijk wordt de volgende wél goed genoeg om te rijden zoals bedoeld.
Op het einde van de maand blijft er nog een hardnekkig probleem: De voorbanden van de botsauto's. Voor zoveel mogelijk grip is gietrubber het beste materiaal, maar dat laat zich erg moeilijk kleven op de messing wieltjes. Ook de fabrikant was er (terecht?) fier op dat zijn gietrubber nergens aan kleefde... Secondenlijm leek ook bij de start de enige optie, maar dat kleeft veel te snel, waardoor het bandje moeilijk correct te plaatsen is. Andere kleefstoffen bleken ook na onderzoek te weinig te kleven. Secondenlijm vertragen leek de enige optie. Oude dergelijke lijm kleeft trager, vanuit de diepvries is dat spul ook niet snel, verdunnen, ....Alweer een evenwichtsoefening...
Foto's in mei? Nauwelijks of niet - geen modelbouw om fier op te zijn...

filmpje (13Mb)

juni '12: Door de vertragingen met het botsauto-project - het probleem met de grip en vorm van de aandrijvende voorbandjes - was ik eind vorige maand al even wat anders gaan doen. De tijd begint immers te dringen , half oktober zou het project klaar moeten zijn voor de minibaantjeswedstrijd van modelspoormagazine.
Voor de rollercoaster moet er nog een hoop verlichting gemaakt worden, zowel om de baan zelf te verlichten als voor wat meer kermis-effecten. Voor het eerste zal ik ruim 60 eenvoudige lantaarnpaaltjes moeten maken, voor het laatste wil ik de naam van de attractie in geanimeerde "neon"-lichten. De eerste twee letters ziet U alvast hierboven, eind mei had ik er trouwens al 6 van de 16 gemaakt. De naam zelf is alweer een taalspelletje, verwijzend naar de naam van heel mijn spoorbaanproject, naar de aard van de kermiskraam, en in een verbasterd Frans een knipoog bevat. Op het forum van modelspoormagazine raadt men begin juni volop naar die naam, dus die ga ik op mijn website nog even niet prijsgeven... maar eind juni wel. Hierboven zie je een filmpje na een eerste redelijk geslaagde test. Enkele leds weigerden nog dienst, maar dat was relatief snel verholpen. Daarna werd het zaak om de uiterst fijne bedrading te verstevigen, en dan begin volgende maand één en ander een kleurtje te geven en misschien nog wat verder af te werken. Het programma in de microcontroller heeft ook nog wat fine-tuning nodig, maar dat komt nog wel.
Momenteel heb ik nog een kleine 4 maanden om het ganse project klaar te krijgen. Best spannend, want er is nog heel wat te doen ...
juli '12: In het begin van deze maand is de lichtreclame voor de roetsjbaan volledig klaar. Het geheel werd even veilig opgeborgen, want ik heb nog wat andere dingen die voorrang hebben vooraleer ik deze grote attractie terug op mijn werktafel zet (en veel plaats doe innemen). De eerste helft van juli heb ik nogal wat vrije dagen - in grote tegenstelling tot de tweede helft - en dus moet ik trachten deze tijd zo nuttig mogelijk te gebruiken. Met nog iets meer dan drie maanden wordt het trouwens tijd om een strakker schema op te stellen, en prioriteiten aan te brengen.
De eerste attarctie die ik nu wel eindelijk wil afwerken zijn de botsauto's. De nieuwe bandjes lijken niet slecht, de nieuwe stroomafnemers zijn goed, en in serie gebouwd. Een betrouwbare stroomafname kan nu, maar daarvoor dienen de rijvloer en achterwielen ook perfect zuiver te zijn. Wat me meer zorgen baart is de omkeermechaniek. Ik hoop echt dat ik die tenminste bij enkele karretjes goed krijg. Dat enkele andere alleen maar voor- of achteruit kunnen rijden heb ik leiver niet, maar desnoods is één rijrichting beter dan helemaal niet.
Om het minibaantje klaar te krijgen moet ik nog steeds enkele herstellingen aan de bijna-afgebouwde attracties doen, maar die dingen hoopte ik tussendoor uit te kunnen voeren. Ook de afwerking (verven en plaatsen van figuurtjes, bouwen van enkele "kleine" kraampjes, ...) moet ook nog gebeuren. Spannend.... en om die reden had ik opgelijst wat er nog moest gebeuren. In een Excel-sheet noteerde ik wat er nog moest gebeuren, hoeveel tijd ik inschatte per taak, en hoe belangrijk elk item was. De conclusie was onthutsend: Zelfs voor de "rode" (hoogste prioriteit) zou ik nauwelijks genoeg tijd hebben. Geel "misschien", en groen vrijwel zeker niet te doen. Om alle wensen - en dan nog geen dromen - te verwezenlijken zou de expo half december moeten doorgaan, én ik zou niet meer moeten werken in de tussentijd !
Om die reden werd het botsauto-project even opzij gezet (hoewel die ook "rode" eigenschappen heeft, maar vooral frustraties veroorzaakt) en ging ik aan de slag met de attracties die "bijna-klaar" zijn: Zo werd alvast het parkbaantje volledig hersteld, en heb ik met de spiegeltent en de rups ook al grote stappen genomen. Waar ik me had voorgenomen om voor de kermisklanten de figuurtjes zelf te schilderen, heb ik toch maar gekozen om een stevige hoeveelheid geschilderde aan te schaffen.

augustus '12: Het begin van deze maand werd overschaduwd door een groot verlies. Mijn 10 jaar oudere broer - die me de passie voor modelspoor gaf - is veel te plots overleden. Hij was ook diegene die me af en toe een zelf geschilderd werk cadeau deed. In zijn nagedachtenis plaats ik daarom opnieuw één van die werken hier. Net zoals ik destijds fier op zijn modelbouw-talent was, en later op zijn enorme gedrevenheid, creativiteit en artistieke kunnen, zo fier was hij op mij als "modelbouwer die zijn leraar oversteeg". Om die reden toonde hij aan zijn vrienden regelmatig deze webstek, en dan vooral het stadhuis dat ik had gemaakt. Het voorbeeld voor dat gebouw staat misschien niet toevallig vlakbij zijn stamkroeg...
Onnodig te zeggen dat de planning, maar ook de goesting voor mijn minibaantje begin augustus een fikse deuk kreeg. Eind vorige maand had ik enkele mensen aangesproken voor hulp, gezien de tijdsplanning. Twee zijn er intussen aan de slag gegaan om de kleinere, niet-bewegende kraampjes te maken Ik ben die mensen enorm dankbaar, want daardoor kan ik me volop bezighouden met de bewegende attracties en hun aansturing. Het elektronica-ontwerp en -programmeerwerk zijn trouwens dingen die ik op de trein van en naar mijn werk kan doen.
Een beetje vreemd, maar één van beide mensen maakte een kraampje, dat ik nogal achteraan mijn verlanglijstje had gezet: een poppenkast. Die wou ik wel maken, maar dan bewegend ... Omdat midden augustus de elektronica vervelend deed, ging ik er toch maar mee aan de slag. Ook deze kleine attractie vergde wat programmeerwerk om enkele servo's aan te sturen, maar het zou te mooi zijn om het niet te doen, ook al was er tijdsnood voor de grotere halfafgewerkte attracties. Dom? De tijd zou het uitwijzen, dacht ik. Na 4 dagen was de attractie klaar, inclusief publiek, en was dit eigenlijk pas de tweede volledig werkende kraampje op de kermis.
Tegen het einde van de maand was de spiegeltent ook zo goed als klaar, en ging ik aan de slag om de rups wat te verfraaien, maar vooral om ze eindelijk aan de praat te krijgen. Het sluiten van het doek met een goed gedoseerde trommelrem onderaan de baan was de grootste moeilijkheid, maar zelfs het soepel ronddraaien bleek een probleem.

september '12: Na twee weken vakantie gaat voor het minibaantje de laatste rechte lijn in. Helaas zal ik wat toegevingen moeten doen. Werkende botsauto's zullen er niet zijn, of er zou een mirakel moeten gebeuren. Met nog 6 weken tijd - waarbij ik intussen uiteraard ook nog "om den brode" moet werken - zal het pittig zijn om alles tijdig klaar te krijgen. De foto toont de toestand op 6/9, en zoals je ziet is er nog veel lege ruimte. Vooral de rollercoaster vereist nog een pak werk, en is voorlopig nog niet klaar om (werkend) geplaatst te worden. Op 23/9 deed ik in elk geval een avant-première (of een try-out, het is maar hoe je het bekijkt) op de opendeurdagen van de modelspoorclub MTD. Naar aanleiding van een artikel dat nog in Modelspoormagazine moet verschijnen diende ik voor 16/9 ook nog een foto te maken van het baantje-met-fries.
Als hommage aan mijn vorige maand overleden broer heb ik een miniatuurtentoonstelling op het plein gemaakt. Enkele van zijn schilderijen, maar ook hijzelf aan het werk als kunstschilder zorgen voor een betekenisvol hoekje in de schaduw van het stadhuis.
Op het einde van de maand was de try-out in Berchem achter de rug. Goed verlopen, toffe reacties, en ook zelf wat dingetjes gemerkt die beter kunnen. Het baantje had er ook wat kleine schade opgelopen, maar heel het boodschappenlijstje was op minder dan een dag afgerond. Op de laatste vrije dagen van de maand ging er vooral aandacht naar de rollercoaster en naar een hoop kleine dingen op het baantje: Vrachtwagens van de foorkramers, alvast enkele kermisbezoekers, lantaarns bij plaatsen, ... Zonder tegenslagen zou ik de finish kunnen halen, dankzij nogal wat hulp van enkele mensen van het intussen vernieuwde modelspoorforum

oktober '12: Altëdpraejs is de intussen bekend gemaakte naam van het, dat op de Grote Modelspoorexpo 2012 zijn echte premiére zal kennen. De ervaringen op de try-out in Berchem hebben me heel wat geleerd, en de meeste van de problemen aldaar zijn intussen opgelost. Ik zocht vanuit die ervaringen naar een oplossing om het baantje te bescherming tegen grijpgrage vingers - en dat zijn niet alleen vingertjes van kinderen. Het is niet te geloven wat zogeheten volwassen mensen denken te mogen doen! Ik overwoog daarom zelfs om wat schrikdraad te plaatsen, maar de wetgeving voor dat soort dingen is (terecht) nogal streng. Het zal een afscherming uit plexi worden, die voor serieuze fotografen gemakkelijk te verwijderen is.
Over de evolutie van het minibaantje zelf: Begin oktober nog 13 vrije dagen, en die eerste/dertiende heeft zijn naam wat waargemaakt: Meer tegenslagen dan oplossingen. Vooral de elektronica van de rollercoaster deed vervelend: Het printplaatje was blijkbaar fout bestukt, en de lichtsluizen, nodig om een realistisch rittenverloop te controleren werden niet "gezien" door de microcontroller. Het heeft wat ingehad, maar uiteindelijk zijn die problemen opgelost. Het meest essentiële probleem: een vlotte rit van de "treintjes" op de roetsjbaan, leek ook stilaan opgelost. Ik had de attractie voorzien voor twee treintjes van elk acht bakjes, maar dat lukt niet. De karretjes zijn nogal gewichtig, en een volledige trein van acht bakjes is zelfs erg zwaar. Eens die op dreef is gaat hij met zoveel geweld rijden, dat hij zichzelf en het spoor beschadigt. Half oktober heb ik daarom moeten kiezen voor kortere treintjes. Gezien de schade zal het een prestatie zijn als er twee treintjes bollen op de expo...
Intussen is door de hulp van collega-modelbouwers het meer statische deel van de kermis gegroeid: Een eendjeskraam, snoeptent, frituur, lotjes-, ballenwerp- en schietkraam, een kop-van-jut, waarzegster, wat vrachtwagens voor de "foirains" en uiteraard veel "volk" zijn klaar om te plaatsen.
Met nog een enkele dagen voor de expo is het todo-lijstje nog vrij groot: elektriciteit nakijken, enkele microcontrollers een aangepast programmaatje geven, rups en rollercoaster afwerken (en de laatste nog defintief op de baan plaatsen), afscherming plaatsen, kleine attracties plaatsen en aansluiten, het baantje bevolken, ... en blijft het zoals ik al enkele maanden schrijf: Héél spannend !
25/10: Zelfs op de voorlaatste dag blijft het nog stressen: Gisteren wat elektriciteit bij aangesloten, en gisteravond bleek er een groot deel heel vreemd of totaal niet te werlen. Het wordt nu stap voor stap opzoeken wat er fout zit, en zo veel mogelijk (terug) aan de praat krijgen. Het baantje is intussen volgebouwd en oogt best mooi, maar het moet natuurlijk wel werken ... Het is op het moment voor mij even goed een raadsel wat er morgen wel of niet OK zal zijn. Bovendien zit er één of andere bacterie of virus met mijn systeem te vechten...
26/10: Rien ne va plus ... het baantje staat intussen in Mechelen opgesteld, klaar voor de expo vanaf morgen.
29/10: Het was een prachitge expo met heel wat moois, een aantal foto's vind je hier. Wat de minibaantjeswedstrijd betreft: Ik ben vierde geëindigd op 20 deelnemers. Ik had voor de expo op een top 3 gehoopt, maar er waren best wat andere baantjes die ook zeker de moeite waard waren. De rest van de maand, en het begin van de volgende, wordt vooral uitblazen en opruimen. De afgelopen 5 jaar heeft mijn zolderbaan heel wat stof en rommel over en onder zich heen gehad, en het wordt vanaf nu een hele klus om mijn baan terug in bedrijf te krijgen.
november '12: Nog even over de Modelspoorexpo: Ik ben - voor een reportage van de regionale televisie - geïnterviewd, te zien op deze video (55Mb).
Het beeld hier onder is een "samengestelde luchtfoto" en toont de ravage na zowat 5 jaar ter plaatse aan minibaantjes bouwen: Doosjes met en zonder onderdelen, zagemeel, andere resten van zaag- en snijwerk, verfpotten, gereedschap,... Geen kleinigheidje om op te ruimen, en dat zou dan ook een flink stuk van de maand in beslag nemen. Zoals je kan zien had ik zelfs de zolderdeur moeten verwijderen om het half-afgewerkte minibaantje buiten te krijgen. Bovendien hebben de afgelopen maanden heel wat energie gevraagd, ook van heel wat mensen uit mijn omgeving. Op het werk liggen enkele projecten al maanden te wachten om "deftig" aangepakt te worden, en ook in het huis lagen er nog klussen. Stap voor stap, zeker? Half november was er al heel wat opgeruimd, en had ik zelfs al plaats om de werkverlichting onder de baan te vervangen. De oude TL's gaven niet alleen weinig doelgericht licht, maar zaten hier en daar ook flink in de weg. Ledstrips zijn intussen betaalbaar geworden, en 36 meter bleek voldoende ... 1000 ledjes, die toch samen slechts 40 Watt verbruiken, zorgen nu voor licht op alle mogelijke plaatsen onder de baan. De oude TL's zijn verwijderd.
Eind november, na het afvoeren van 4 propvolle vuilniszakken en nog heel wat materiaal voor het containerpark, reden er terug treintjes op de grote zolderbaan. Bij een laatste test zelfs 8 tegelijk. Mijn intussen bijna 3,5 jaar oude kleinzoon zal zijn ogen kunnen uitkijken! De volgende grote stap zijn de wissels. Enkele zijn te herstellen, vooral door losgeraakte stelbielzen, en bijna allemaal moeten ze nog goede aandrijvingen krijgen. De allereerste aandrijvingen met oude telefoonrelais hangen hier en daar nog en moet ik vervangen. Ik heb nog wat aandrijvingen van bij Conrad liggen (goed voor schaduwstations), en ik heb nog heel wat materiaal voor mijn eigen-ontwerp zelfgebouwde wisselmotoren. Die zijn best betrouwbaar, maar nogal complex om te maken. Door de ervaring die ik met het minibaantje heb opgedaan denk ik dat servo-aandrijvingen, per vier gestuurd door een microcontroller, minstens even betrouwbaar maar vooral gemakkelijker te maken zijn. Het ontwerpen is tijdens de vele treinritten van en naar het werk in elk geval bezig. Al de wissels moeten dan ook nog aangesloten worden op de bedieningspanelen, die ik nog deels moet afbouwen...

december '12: Net als in de vorige moet ik ook deze maand veel werkdagen "kloppen". Dat wil zeggen veel trein-reistijd en dus veel laptop-tijd. Erg geschikt om met elektronica-ontwerpen en het programmeren van microcontrollers bezig te zijn.
Sinds vorige maand ben ik zo bezig met een vrij groot nevenproject: Een universeel stuurkastje (zie foto rechts) met een eerste toepassing ervan: aansturing van servo's voor wissels. Diezelfde sturing zal ik ook later kunnen gebruiken voor mechanische seinen, en misschien ook voor wat bewegende scenery. Het stuurkastje wil ik ook kunnen gebruiken voor een geautomatiseerd gebruik van mijn vitrinekasten. Bij de wisselsturingen is het de bedoeling om met het regelkastje de uiterste standen en omzetsnelheid van de servo's in te kunnen stellen, de zaak uit te testen en de afstelling op te slaan in de microcontroller. Daarna kan ik het kastje uitpluggen en gebruiken om de volgende 4 wissels af te regelen, en de volgende...
Om dit voor mekaar te krijgen moet ik enkele nieuwe stappen nemen in mijn kennis van microcontrollers: Een lcd-scherm aansturen, een toetsenbord uitlezen, maar vooral 2 (en later meer) microcontrollers met elkaar laten communiceren. Verder dien ik ook nog een chassis te ontwerpen om een servo en enkele microschakelaars op te plaatsen, uiteraard geschikt om via een eenvoudige siliconenmal te "vermenigvuldigen"
Eind december is de elektronica klaar - op enkele schoonheidsdingetjes misschien - en heb ik een kleine demo gefilmd. Met dit concept zal ik later nog verschillende elektronische modules ter plaatse kunnen afregelen. Een moedermodel voor het chassis voor de servo's en microswitches is ook gebouwd, de siliconenmal is gegoten. Kopietjes en de echte kleinserie-bouw is voor 2013.. Automatische schaduwstations zijn de volgende grote stap.
De aandachtige lezer weet dat ik ook nog enkele conrad-wisselmotoren heb, en nog een pak onderdelen voor motoren volgens een vroeger ontwerp. Die zijn niet verloren, en zal ik ook afbouwen en gebruiken. Tijdens de laatste dagen van de maand ben ik bezig uit te zoeken hoe ik die "conrads" met een eenvoudig digitaal signaal goedkoop aan kan sturen

Zie ook: dagboek 2011 - foto's 2012 - dagboek 2013